dimarts, 17 d’agost del 2010

THE SADDEST SONG OF THE WORLD


Rosalia de Castro, "Negra Sombra", de Folhas Novas (1880)


[Este poema, "Negra Sombra" , converteuse nunha das máis emblemáticas cancións da música galega, porque o músico Xoán Montés Capón (Lugo 1840-1899) uniu estas letras cun alalá recollido na Cruz do Incio. Foi presentado por primeira vez no Gran Teatro da Habana no ano 1892.

Considérase un dos cantos máis fermosos e elementais de Galicia, e as súas letras fúndense co trazo melódico de modo que xa non se conciben separadamente.]

****************************************

Cando penso que te fuches,
Negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me deixarás ti nunca,
sombra que sempre me asombras.



************************************************
EN CASTELLANO:

Cuando pienso que te has ido,
negra sombra que me asombra,
al pie de mi cabezal
vuelves haciéndome mofa.

Cuando me imagino que te has ido
en el mismo sol te me muestras,
y eres la estrella que brilla
y eres el viento que sopla.

Si cantan eres tú quien canta,
si lloran eres tú que lloras,
y eres el murmullo del río
y eres la noche y eres la aurora.

En todo estás y tú eres todo.
Para mí y en mí misma moras.
Y no me abandonarás nunca
Sombra que siempre me asombras.

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada